Het is nog kwetsbaar, fragiel. De nieuwe weg.

Zachte donzige wolken die de stappen op gedempte toon doen zetten. Kleurrijk en geheel anders dan het pad dat achter mij ligt.

Ik kijk achterom en zie de plaveien. Glad. Hoe vaak ben ik daarop niet uitgegleden? Hard gevallen. Ontelbare keren mijn hoofd gestoten.

Het nieuwe is nog smal en de oude brede weg kent gebruiken met een sterk magnetisch veld.

Eén blik is al voldoende om het lichaam te laten afbuigen.

De stappen op het lichte worden even beïnvloed en het vraagt kracht terug te gaan naar het nieuwe pad dat voor me ligt.

Hier kent de muziek lichte hoge tonen, de kleuren zacht pastel, de woorden die gefluisterd worden klinken in harmonie met hoe het ten diepste voelt.

Puur licht en goud zijn de borders. Helend na zoveel stappen op het harde steen.

Onverklaarbaar mooi, sereen, imaginair.

Eindelijk is daar zichtbaar, tastbaar de nieuwe weg van zacht.

Om te beluisteren; Comfort the love. (zangportretje)