In een nacht tijdens de scheiding zwol m’n maag enorm op. De wereld schudde en alles in mij dacht dat het sterven die nacht zou inzetten. Nog nooit had ik zo gevoeld dat het ‘leven’ voorbij was en ik gaf me volledig over, het vechten beu. ‘Ik’ stierf. anders dan bedacht. Het was het sterven van al het oude, het bekende en de overgave naar iets nieuws. M’n lijf stond de volgende dag gewoon weer op. Uh? Verbazing, gedesoriënteerd. Een andere stroom had zich kenbaar gemaakt en me op het spoor gezet. Het spoor van kracht, van ongeacht de omstandigheden het leven toelaten. Er volgden maanden van inzichten, ervaringen en een nog dieper besef dat alles een reden heeft. En het leven zin. Want het heeft me de rijkdom van ervaringen gegeven en geleerd dat deze los staan van mijn essentie die een warme, helende kracht is.

Péronne 2016